Wiecej wiary w to, co robimy

Wspominalismy juz kiedys o tym, ze nasze zycie polonijne, podobnie jak pory roku w Estonii, przebiega mniej wiecej w cyklu dwufazowym: jesienno-wiosennym. W podobnym rytmie nastepuje równiez przyjmowanie do Zwiazku nowych czlonków.

Na uroczystym zebraniu - spotkaniu Zarzadu z kandydatami, które mialo miejsce 18 kwietnia tego roku w sali parafialnej, szeregi ZPE poszerzyly sie o 9 nowych czlonkin. Po krótkim zapoznaniu kandydatek z historia dzialalnosci Zwiazku prezes p.Tatiana Muna przedstawila mozliwosci, jakie daje im przynaleznosc do ZPE, oraz uksztaltowany w przeciagu lat ramowy program tradycyjnych spotkan i imprez zwiazkowych. Równoczesnie jednak podkreslila ona, iz to, co, ile i jak sie w Zwiazku dzieje, zalezy wylacznie od inicjatywy i aktywnosci samych czlonków. Forma przyjmowania kandydatów w poczet czlonkowski ZPE, odbiegala tym razem nieco od tradycyjnej formy, poniewaz, po raz pierwszy w podobnej sytuacji, to wlasnie czlonkowie Zarzadu zarekomendowali sie kandydatom, a nie odwrotnie, co tym ostatnim dodalo znacznie animuszu, i nastepnie wszyscy juz bez skrempowania mówili o sobie tyle, na ile kazdy mial ochote. Tegoroczne zrzeszenie sie nosilo wyraznie charakter ”klanowy” czyli familijny: Pani Halina Barsuk zarekomendowala swa mloda krewniaczke p. Zanne Furs, pani Wanda Kalinowska z Trabuciszek przystapila do naszego Zwiazku w towarzystwie p. Ireny Teresy Titowej z domu Kalinowskiej ze Swiecian. Pani Janina Dorofiejewa z d. Kezik, urodzona w Braclawiu (jak podkreslila - w Polsce i od urodzenia obywatelka polska) wstapila do ZPE wraz z córka, p. Natalia Kiriczenko. Obu paniom lezy na sercu, aby dzieci i wnuki korzystaly w miare moznosci z lekcji polskiego i religii. Podobne problemy przywiodly do Zwiazku pania Liine Urbanowicz, urodzona juz w Tallinnie, a której rodzice przybyli do Estonii z Ukrainy w 1955 roku. Dobrze znana nam czlonkinie polskiej parafii, zawsze pogodna pania Wande Konczanine z Wilna sprowadzila w nasze szeregi chec jeszcze czestszego spotykania sie z rodakami. Pania Rite Murawska, która do Tallinna trafila z Ukrainy przez Ryge, znamy wlasciwie równiez juz od lat z róznych imprez organizowanych przez Ambasade i Polonie oraz z kursów jezyka polskiego. I tu zwiazki rodzinne odegraly z pewnoscia decydujaca role, a w szczególnosci rezolutna córeczka Ania, która od paru lat aktywnie udziela sie w naszej sekcji dzieciecej. Pani Natalie Aleksandrowa interesowala mozliwosc nauki jezyka i zapoznania sie z polska kultura.

Podczas gdy ze strony nowych czlonkin padlo kilka interesujacych projektów co do wzbogacenia naszych polonijnych poczynan, na przyklad konkurs gotowania i wystawa robót recznych, pani Natalia szepnela niesmialo, ze moglaby w razie potrzeby sluzyc Zwiazkowi ciezarówka, czym rozpalila wyobraznie zebranych do bialosci. Bo jesli juz ciezarówke, to moze i autobus, albo przynajmniej jakis mikrobus by sie znalazl? Ogólny zapal posunal sie tak daleko, ze w wyobrazni nakreslono juz marszrute przyszlych, polonijnych wycieczek i pierwszy ich cel - zabytkowy kompleks klasztorny w Pühtitsa (Kuramäe), bo tam jest ponoc swiete zrodlo z uzdrawiajaca woda, pomocna na wszelkie choroby. Tu jedna z obecnych osób podala w watpliwosc moc cudownej wody, bo w lonskim roku ponoc przywiozla sobie cala butelke tej wody i co do ostatniej kropelki wypila, a nic nie pomoglo. ”No moze za malo cudownej wody wypila?” - zaklopotala sie druga osoba. Jednak te glosy zwatpienia zagluszone zostaly przez werdykt ogólu: - ”Nie za malo wody wypila, tylko za malo wiary miala w to, ze pomoze!”
A wlasciwie to wszystkim nam by sie tej wody przydalo, i wiary w to, ze co robimy jest nam naprawde potrzebne i pomocne w codziennym zyciu.

archiwum